Koło Łowieckie SZRON
w Kurzętniku
w Kurzętniku
Rok założenia 1981
Ślubowanie myśliwskie
Ślubowanie jest pierwszym elementem tradycji łowieckiej, w którym uczestniczy myśliwy po uzyskaniu członkowstwa Polskiego Związku Łowieckiego. Wprowadza go w krainę i klimat myśliwskich tradycji. Zazwyczaj organizowane jest w trakcie walnych zgromadzeń kół łowieckich, w czasie odprawy myśliwych przed polowaniem zbiorowym lub bardziej uroczyście sesji okręgowych rad łowieckich oraz uroczystości rangi okręgowej, specjalnie zorganizowanych po to, by przyjąć ślubowanie od nowo wstępujących do Polskiego Związku Łowieckiego.
Sygnalistyka myśliwska jest tak stara jak samo łowiectwo. Narodziła się kilkadziesiąt tysięcy lat temu, w epoce kamiennej. Stworzyła ją praktyczna konieczność porozumiewania się: na grubego i niebezpiecznego zwierza można było polować jedynie w wielkiej grupie. Konieczność komunikowania się między sobą poszczególnych uczestników łowów dała początek sygnalistyce łowieckiej. Z czasem do wartości czysto użytkowej sygnałów doszedł ich walor obrzędowy i artystyczny. Dzisiejsze sygnały to połączenie wszystkich trzech sfer, w jakich funkcjonują sygnały – komunikacyjnej, obrzędowej i artystycznej.
Słownictwo myśliwych należy do najdawniejszych przejawów kultury łowieckiej. Ukazuje bogactwo i barwność języka naszych przodków.
Z nastaniem kultury nowożytnej oraz upowszechnieniem współcześnie rozumianego myślistwa wykształcił się swoisty język porozumiewawczy myśliwych. Geneza słownictwa łowieckiego sięga czasów prasłowiańskich, a jego rodowód wywodzi się ze staropolszczyzny i początków polskiego języka literackiego. Jego największy rozkwit przypada na XV–XVII wiek, kiedy za sprawą władców i czerpiącej od nich wzorce szlachty, stosowanie słownictwa myśliwskiego weszło do trwałych kanonów zachowań myśliwskich.
Od czasów pierwotnych do dziś myśliwi powierzali swoje łowieckie losy nadprzyrodzonym siłom. Na przestrzeni dziejów, w zależności od stopnia rozwoju ludzkości, obowiązujących religii, opiekunowie zmieniali się, czasem było ich kilku jednocześnie. W przedchrześcijańskiej Polsce opiekę nad łowcami sprawowała boginka Dziewanna. Cześć oddawano również Radygostowi, a także Światyborowi.
Czasy chrześcijańskie przyniosły patronów: św. Sebastiana – patrona łuczników, św. Eustachego, św. Bawona – patrona sokolników. Jednak najpotężniejszym patronem myśliwych, a także leśników, strzelców,jeźdźców, jest św. Hubert.